Co to jest ADHD?

6 odpowiedzi na “Co to jest ADHD?”

1. Witam, artykuł ciekawy, wnoszący jasne informacje na temat zespołu ADHD u dzieci. Uważam, że warto też zainteresować się ta chorobą u ludzi dorosłych. Osobiście, żyję na co dzień z osobą cierpiącą na te zaburzenie. Jest to trudne i wymaga ogromnej wyrozumiałości i cierpliwości. Cechy jakie charakteryzują tę osobę to:

   – Poczucie niespełnienia, braku osiągnięć swoich celów ( niezależnie od tego jak wiele już zdobiła)

   – Trudności z organizacją czasu i hierarchią ważności codziennych obowiązków.

   – Trudności z rozpoczęciem jakiejkolwiek pracy(przyczyną jest silny,narastający strach przed niepowodzeniem)

   – Trudności ze skończeniem danej pracy czy obowiązku, aby ją odwlec chwyta się innych spraw.

   – Mówi wszystko co jej przyjdzie do głowy bez zastanowienia. Czasem graniczy to z brakiem taktu, bądź wylewnością małego dziecka.

   – Ciągłe poszukiwanie wrażeń, podnoszenia poziomu adrenaliny.

   – Nie potrafi w spokoju usiedzieć w jednym miejscu, nigdy nie skończy oglądać filmu do końca

   – Nie potrafi skupić uwagi na danej rzeczy, bywają momenty, gdy “wyłącza się” i odpływa myślami.

   – W swoim nierozgarnięciu jest kreatywny,ma na prawdę ciekawe pomysły.

   – Absolutna niechęć do realizacji zadań według planu, niechęć do tradycyjnych, szablonowych zachowań.

   – Brak cierpliwości i odporności na stres, niepowodzenia grupuje i łączy z sytuacjami z przeszłości.

   – Impulsywność w działaniu i mowie. Nagła potrzeba wydania pieniędzy, zmiany decyzji, planów na zupełnie inne.

   – Nadwrażliwość, nadmiernie emocjonalne podejście do każdego elementu życia.

   – Ciągłe poczucie niepewności. Zmiany nastroju, bez konkretnego powodu.Gniew może przechodzić w radość i odwrotnie, nawet w ciągu jednej godziny.

   – Pobudzenie, nie tak silne jak gdy był dzieckiem, ale jednak towarzyszy mu ciągle – stukanie palcami, wychodzenie z pokoju co jakiś czas, spacerowanie w tę i z powrotem.itp. Brak umiejętności wypoczynku biernego.

   – Wahania emocjonalne potęgują skłonność do uzależnień.

   – Problemu z poczuciem własnej wartości spowodowane kulminacja frustracji i nawet drobnych porażek z całego życia.

   – Lęk przed zaangażowaniem w stałe uczucie i poczuciem odpowiedzialności za drugiego człowieka.

   Dzisiejsza medycyna skupia się na przypadkach u dzieci, a zaburzenia te u dorosłych są równie bardzo przykre i trudne w codziennym życiu. Mało jest możliwości leczenia. Sama zastanawiam się codziennie jak mogę pomóc..i brak mi już pomysłów..

2. Witam. Ostatnimi czasy sporo mówiło się na temat ADHD. Zastanawiam się tylko, czy stawiane diagnozy nie są czasami trochę na wyrost? Tak dla świętego spokoju, bo nie wiadomo, jak potraktować dziecko.
   Jakiś czas temu, w ramach przedmiotu na studiach, miałam okazję prowadzić i obserwować lekcje wychowania fizycznego w “klasie terapeutycznej” dla dzieci z ADHD. Swoją drogą – uważam, że izolowanie osób z ADHD w “gettach” i zamkniętych zbiorowościach jest nieporozumieniem. Myślę, że łatwiej jest pracować z dziećmi gdy: po pierwsze – to jedno lub dwoje dzieci, a nie cała klasa (np. 25 osób); po drugie – mają kontakt z mniej pobudliwymi rówieśnikami, co powoduje u nich ćwiczenie reakcji społecznych i pracę nad sobą.
   Wracając do zajęć w tej klasie. Włos na głowie się jeżył, patrząc na to, co wyrabiają te dzieci! Obserwując je dłużej dochodziło się jednak do wniosku, że znaczna część z nich jest dotknięta ADHD, tylko po prostu źle wychowana. Bo tak naprawdę, czy można w 100% odróżnić zaburzenie od lenistwa rodzicielskiego? Rodzic zamiast pracować z nadpobudliwym dzieckiem i poświęcić mu więcej uwagi lub po prostu wychowywać, a nie zostawiać dziecko samemu sobie i ulicy, idzie do poradni gdzie praktycznie od ręki dostaje papier, że pociecha jest nadpobudliwa, czy ma problemy z koncentracją. I po problemie… Tylko, czy przez takie podejście rodziców i psychologów nie robi się krzywdy samym dzieciom?

3. Mojej znajomej brat jest dotknięty adhd ma około 14 lat. w artykule jedna rzecz mnie bardzo zaniepokoiła. Zaleca się ograniczenie węglowodanów, a wiem że ten chłopak je bardzo dużo słodyczy, wręcz na potęgę! Obawiam się, że może mieć w przyszłości problem z nadwagą. Co można na to poradzić? Najgorsze jest to, że on sam nad tym nie panuje ile je słodyczy. Chociaż uważam, że aktualnie jego waga jest w normie.

4. Mam prawie 30 lat i sama mam ADHD. Faktycznie, większość cech, które pan Dr tutaj wymienił. A jeszcze ten komentarz pani Agnieszki o jej partnerze – mam identyczne problemy. ADHD nieco utrudnia życie, zwłaszcza utrzymanie pracy, a tabletki nie rozwiązuję problemu w ogóle, bo, jeśli ktoś uważnie czytał powyższy artykuł, niemożność skupienia uwagi to tylko jeden z problemów przy ADHD. Mnie np. najbardziej doskwiera nieodporność na stres i “wylewność małego dziecka”. Jeśli ktoś traktuje te wpisy poważnie: PROSZĘ, niech ktoś się zainteresuje tymi problemami u dorosłych! To naprawdę NIE JEST choroba wieku dziecięcego, a na wszelkich forach rozpisują się tylko o tym, jaką swoim pociechom dać tabletkę. Nie mam pracy, mam problem z jej utrzymaniem, choć bardzo się staram. Jak wiadomo, małe dzieci mały problem, duże dzieci duży problem. I niestety tak jest z ADHD.

5. Cześć, mam 18 lat, w lipcu juz 19. Kiedys stwierdzono mi ADHD i objawy odczuwam do dzisiaj, a mam wrazenie, ze niektore nawet doszły… Dodam, że mam stwierdzoną nerwica lękową i natręctw chociaz to juz mozna powiedziec jest opanowane. I teraz mam pytanie, czy to że ADHD było nieleczone i nie jest to znaczy, że zachoruje na CHAD albo juz powoli zaczynam na to chorowac ? Mój lęk wobec tej i innych chorób psychicznych jest tak wielki, że niekiedy to chciałbym zasnac i sie nie obudzic, gdy pomysle, że mam kiedys tak cierpiec przez te choroby. Każdy z ADHD kiedys bedzie musial zachorowac psychicznie ? Pozdrawiam wszystkich.

6. Witam. Jestem mama 30latka z rozpoznanym ADHD w wieku pieciu lat. Wszystkie te opisy zgadzaja sie w 100 procetach. W latach 80ych dla takich dzieci nie bylo zadnej pomocy tylko neospazmina. Nikt nic nie wiedzia, ze sama bylam w ciaglym stresie co odbijalo sie tez na dziecku. Zastanawialam sie dlaczego wlaśnie moje dziecko to spotkalo. Czy gestoza czyli tzw uczulenie ciazowe i wysokie ciśnienie krwi, co jest z tym zwiazane. Czy bialkomocz co równiez w czasie ciazy wykryto. Do dziś nie wiem. Dziś chlopak jest dorosly fizycznie, ale dzieckiem nadal emocjonalnie. Zaczynal 4 rozne szkoly zadnej nie skonczyl, vhoć jeszcze w dzieciństwie stwierdzono u niego najwyzszy iloraz inteligencji i umysl nieprzecietnie analityczny. Nikt dziś nie wierzy ze nie ma zadnego wyksztalcenia. Mimo to nie utrzymuje zadnej pracy choć ma dobre checi. Stres jest tak silny ze przestaje spać, fizycznie i psychicznie wyczerpany laduje w szpitalu. Do tego ma straszny lek przed braniem jakichkolwiek lekow, a w szpitalu laduja psychotropy i jest odmieniony. Nienawidzi tego. Czasami popada w takie doly i myśli o samobojstwie. Jest na moim utrzymaniu. Boje sie co z nim bedzie gdy mnie juz nie bedzie. Pozdrawiam wszystkich z ADHD i ich bliskich