Trzeba mieć dużo wyobraźni i zdolności wczuwania się, by wejść w świat depresyjny. A trzeba jednak wejść w ten świat, aby choremu naprawdę pomóc" - Antoni Kępiński
Stany pogorszenia nastroju mogą przyjmować różne odcienie od „fizjologicznego” smutku poprzez przygnębienie, uczucie obojętności aż do głębokiej depresji. Ludzie cierpiący na depresję są niezdolni do cieszenia się z czegokolwiek, cierpią jeszcze bardziej w chwilach, które dotychczas wydawały się radosne.
Smutek, przygnębienie są emocjami, których doświadcza każdy człowiek wielokrotnie w trakcie swojego życia. Ich pojawienie się nie zawsze związane jest z depresją.
Rozpoznać to zaburzenie można dopiero gdy stanom obniżonego nastroju towarzyszą dodatkowo inne objawy m.in. poczucie braku energii, niemożność przeżywania radości, niska ocena własnej wartości oraz gdy trwają odpowiednio długo, tzn. ponad 2 tygodnie.
jest smutny, bez chęci do działania, jakby bez energii życia. Nawet drobne, podstawowe czynności życia codziennego są dla niego ogromnym wysiłkiem. Ma niską samoocenę, czuje się balastem dla rodziny. Nie ma wizji przyszłości.
Funkcjonuje z ogromnym poczuciem winy (poczucie winy a nie krzywdy- bardzo charakterystyczny objaw prawdziwej depresji).
W skrajnych sytuacjach miewa myśli i tendencje rezygnacyjne, wręcz samobójcze. W najcięższych stanach mogą występować urojenia depresyjne, w których treściach dominuje wina, kara, grzech. Czasami pojawiają się nawet omamy węchowe (odczuwanie "zapachu"zgnilizny, śmierci). Rano budzi się z niechęcią do życia, po południu może ulec nieznacznej poprawie.
Charakterystyczne dla depresji są zaburzenia snu. Trudności w zaśnięciu, budzenie się w środku nocy, czasami z koszmarami sennymi. U niektórych osób występuje brak apetytu powodujący spadek masy ciała.
Depresja maskowana jest stanem, w którym w obrazie chorobowym dominują objawy somatyczne. Tu obniżony nastrój jest na dalszym planie.
Pacjent często trafia do poradni ogólnej, do lekarza rodzinnego i skarży się na dolegliwości sercowe, uczucie duszenia, ciężaru w ok. serca, podaje dolegliwości gastryczne, nieokreślone bóle w jamie brzusznej, zaparcia, bóle głowy, kobiety trafiają do ginekologa z zaburzeniami miesiączkowania.
Badania diagnostyczne wykluczają tło somatyczne, ordynowane leki przeciwbólowe nie przynoszą ulgi pacjentowi. Dopiero skierowanie do psychiatry okazuje się skutecznym posunięciem.
Zaburzenie depresyjne może pojawić się jako pojedynczy epizod i czasami może ulec samoistnemu wyleczeniu. Najczęściej jednak nieleczona depresja nawraca i każdy kolejny nawrót bywa głębszy od poprzedniego.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.
Zobacz komentarze
Depresja jest straszną chorobą,osobiście miałam styczność z osobami cierpiącymi na nią.Dla tego uważam, że artykuły takie jak ten są bardzo potrzebne aby uświadomić społeczeństwu,że osoby cierpiące na nią nie mogą być lekceważone ani pozastawiane samym sobą i słowa "weź się w garść" nie wystarczą ale wsparcie oraz pomoc lekarska o której wspomniał Pan doktor w artykule
bardzo interesujący artykuł ukazujący problem, z którym boryka się każde społeczeństwo, depresja jest bardzo poważną chorobą , niestety jednak przez większość lekarzy zostaje zbagatelizowana co może prowadzić do tragicznych skutków
Bardzo aktualny temat, chyba nigdy nie było tak głośno o depresji jak w dzisiejszych czasach. Szkoda, że tak trudno jest odróżnić objawy tej ciężkiej choroby od zwykłej chandry, co mogłoby pomóc wielu osobom. Jednak myślę, że po przeczytaniu tego artykułu nikt nie będzie miał już żadnych wątpliwości co do określenia swojego stanu. Pozdrawiam serdecznie :)
Ja także osobiście zetknęłam się z osobą chorą. Moja babcia na depresje choruje już kilka lat. Jak sama mówi najgorzej jest zimą, kiedy nie ma żadnych prac na działce i rzadko wychodzi z domu. Opowiadała o takich dniach, kiedy nie wstawała z łóżka. Nie miała ochoty jeść, czytać, czy na wszelkie inne zajęcia które dotychczas sprawiały jej przyjemność. Czuła się nie potrzeba i uważała, że wszystkim przeszkadza. Większość rodziny nie rozumiała, że jest to choroba. Dlatego uważam, że tak ważna jest edukacja społeczeństwa, np. poprzez publikację takich artykułów jak ten, który jasno i rzetelnie wyjaśni czym jest depresja. Kiedy udało się babcie namówić na wizytę u lekarza i zdiagnozowanie choroby, wszystko się zmieniło. Babcia bierze leki, za namową lekarza stara się spędzać jak najwięcej czasu wśród ludzi. W sezonie letnim pomaga sąsiadom na działkach, często odwiedza rodzinę, zaprzyjaźniła się z sąsiadkami z którymi spędza teraz mnóstwo czasu. Ludzie powinni wiedzieć, że depresja to poważna choroba, której nie wolno bagatelizować i jak każdą inną chorobę, trzeba leczyć.
Paskudna sprawa ta depresja. Artykuł bardzo ciekawy no i niestety aktualny, ale mimo to uśmiechajmy się więcej=]
Bardzo ciekawy artykuł, w przystępny sposób pozwala przyswoić sobie akademickie zagadnienie jakim jest depresja. Doceniam też wspomnienie o objawach wyszczególnionych przez WHO - to ważne, żeby chory sam mógł lepiej przyjrzeć się swoim objawom i wiedział na co musi zwracać uwagę. Myślę, że chętnie polecę artykuł innym :)
Myślę, że tytuł artykułu jest jak najbardziej trafny. Depresją jest chorobą duszy, lecz niestety bardzo trudną i ciężką do wyleczenia i pokonania. Każda z osób cierpiących na depresję musi znaleźć odpowiednie dla siebie lekarstwo. Oczywistym jest, że na każdego może działać co innego, gdyż każdy z nas jest inny, inaczej odczuwa oraz postrzega świat oraz otaczające go środowisko. Ważne i najbardziej istotne jest, aby w ogóle podjąć jakąkolwiek walkę z tą chorobą. Na pewno nieoceniona dla takiej osoby będzie pomoc i wsparcie bliskich osób. Pierwszym elementem na drodze do podjęcia próby pokonania tej choroby powinno być przeczytanie powyższego artykułu zarówno przez osobą chorą jak i jej najbliższych. Powiedziałabym, że jest takim kompendium wiedzy o depresji. Zawiera wszystkie niezbędne informacje, przedstawione w sposób przystępny i zrozumiały. Słowo "zrozumiały" jest tutaj kluczowe, gdyż artykuł ten z pewnością pomoże wielu osobom zrozumieć, że oni sami bądź ich bliscy cierpią na depresję. I choć zrozumienie tego faktu, może być przygnębiające w pierwszym momencie to jednak myślę, że po głębszym zastanowieniu trzeba zmierzyć się z tą prawdą i zacząć działać,leczyć się, czyli leczyć swoją duszę.
Jak widać, bardzo ważnym krokiem jest decyzja o wizycie u psychiatry, niestety ale nie raz, nie dwa się spotkałem z opiniami iż do psychiatry chodzą "czubki". Depresja to nie zabawa, nie ma z nią żartów. Wiadomo też, że trzeba być konsekwentnym i nawet chwilowa poprawa stanu nie powinna powodować chęci rezygnacji z wizyt a także z leków. Systematyczność to podstawa.
Tekst fachowy, dla "przeciętniaka" w 100% zrozumiały.
Jestem ciężko przerażona!! odpowiedziałam prawie na 8 pytań!! Faktycznie mam podobne stany i jestem strasznie znerwicowana. Jestem bezużyteczna! Bezrobotna, beznadziejna, nikomu nie potrzebna, mąż się na mnie wyżywa, znęca psychicznie, syn się wyprowadził, z córką się ledwo dogaduję nie wiem jak długo wytrzymam!!! Do lekarza nie mogę pójść, bo mieszkam w małym miasteczku i nie chce być wytykana palcami, bo to małomiasteczkowe zachowanie a w większym mieście niedaleko też mieszkałam i bardzo dużo ludzi mnie tam zna. Kiedyś próbowałam pójść to zwaliły mnie z nóg terminy na terapie a mąż potem mnie wyzywał od czubków itp.... a sam jest "uśpionym" alkoholikiem! i nie chce się leczyć, bo przecież "on jest zdrowy i nie będzie z menelami się spotykał". Jestem juz bezradna i załamana.......
Mój mąż też ma depresje nie wiem na jakim jest etapie bo nie chce ze mną na ten temat rozmawiać :( Ostatnio tylko na bąknął że jest z nim bardzo źle i to mnie przeraża bo nie chce iść do psychologa a ja nie wiem jak mu mogę pomóc?
Czy mógłby mi ktoś coś doradzić? z góry dziękuje!