Między rekreacyjnym a kompulsywnym uprawianiem ćwiczeń istnieje duża różnica. Ale jednocześnie można nie zauważyć kiedy granica zostaje przekroczona. Tak dzieje się niemalże z każdym uzależnieniem. Początkowo to tylko potrzebny codzienny ruch, powoli moda na ćwiczenia, aplikacje przypominające o konieczności spaceru, liczące nasze kroki z czasem przejmują nad nami kontrolę, stają się wewnętrznym przymusem i są to wrota do uzależnienia. Pierwszym niepokojącym sygnałem jest obsesyjność, która objawia się permanentnym myśleniem o ćwiczeniach.
Zdrowe nawyki są ważne, ale nie powinny być jedynym tematem, który zajmuje naszą głowę. Niestety, często jest tak, że zaczyna się niewinnie – widzimy osobę z pasją, a nie z problemem – pochłonięte dbaniem o własne ciało są zwłaszcza kobiety w przedziale wiekowym 30-50, pracujące w korporacjach. Znerwicowane i zestresowane. W poczuciu, że tylko siłownia, joga, treningi zapewnią im względne wyciszenie i odreagowanie stresów oraz zdrowy kręgosłup zarówno ten fizyczny jak i psychiczny. Jest w tym sporo racji, godziny przy komputerze, za kierownicą niszczą kręgosłup fizycznie. Początkowo słuszne dbanie o własne ciało daje im poczucie kontroli nad własnym życiem. Ale czy nie nosi to znamion uzależnienia? Osoby te najlepiej czują się w gronie w którym głównym tematem są ćwiczenia, treningi.
Fitorektycy najchętniej obsesyjnie rozmawiają na temat zdrowego stylu życia. Nierzadko namawiają do ćwiczeń innych. Jeśli taki mentoring nie spotyka się ze zrozumieniem, pojawia się frustracja. W efekcie osoby z fitoreksją z czasem stają się nieszczęśliwe. Zostaje im tylko nałóg zdrowego stylu życia i towarzystwo osób , które podzielają ich punkt widzenia. Dlatego fitorektyk zamyka się w gronie osób podobnych do siebie, też skupionych na byciu fit – trochę jak w sekcie. Twierdzi, że rodzina się odwraca od niego , więc wraca do swojej sekty i tam się czuje doceniony, zauważony.
Takim osobom wydaje się, że szczupłe ciało daje zdrowie, gwarantuje powodzenie w życiu prywatnym i zawodowym.
Niepokojące sygnały
- Zaczyna od treningów jeden raz w tygodniu , rekreacyjną gimnastyką
- Potem stopniowo zwiększa częstotliwość
- Następnie systematyczne zwiększanie dawki ćwiczeń
- W skrajnym przypadku fitorektyk ćwiczy coraz więcej i ciężej, praktycznie nie wychodzi z klubu fitness , z żalem opuszcza miejsce treningu
- Po powrocie z treningów ćwiczy w domu
- W końcowej fazie nie ma ograniczeń w uprawianiu sportu – fitorektyk ćwiczy nawet wtedy, gdy czuje bóle mięśni, ścięgien i stawów, a nawet po kontuzji, w czasie choroby, a także wtedy, gdy organizm jest już zwyczajnie wyczerpany reżimem treningowym.
- Dzieje się tak, ponieważ fitorektyk nie dostrzega żadnego problemu i uważa się za okaz zdrowia, choć jego forma psychiczna nie jest doskonała.
- Osoba uzależniona od sportu odczuwa bowiem psychiczny dyskomfort, gdy opuszcza choćby jedne ćwiczenia, jeden trening.
- Atakuje często z furią osoby , które ośmielają się zwrócić uwagę na przesadne widzenie ćwiczeń
- Wówczas zachowuje się podobnie jak osoba będąca na odwyku – staje się podenerwowana i jest niemiła w stosunku do innych osób.
- Fitorektyk, przez to, że poświęca ćwiczeniom każdy swój wolny czas, rezygnuje ze spotkań z przyjaciółmi w skrajnych przypadkach woli spędzać czas na treningach niż z rodziną potem ma coraz mniej czasu dla rodziny.
- Osoba cierpiąca na fitoreksję jest często skupiona tylko na własnej osobie i nie oczekuje przy tym aprobaty tych którzy mają odmienne zdanie .
- Fitorektyk zamyka się we własnym świecie, nie zauważa , że traci przyjaciół , którzy nie podzielają obsesji, traci relacje z bliskimi, jeśli oni nie chcą uczestniczyć w obszarze obsesyjnego zainteresowania.
- Z czasem ćwiczenia mimo iż przynoszą pozytywny efekt fizyczny , nie przynoszą subiektywnego efektu psychicznego co w końcu może doprowadzić do zaburzeń depresyjnych.
Jakkolwiek owładnięcia fitnessem nie nazwałbym ściśle chorobą w pojęciu medycznym to jednak podobnie jak bycie w szponach alkoholizmu, narkomanii, hazardu czy obsesyjnej potrzeby sprawowania władzy uzależnienie od ćwiczeń jest w pewnym sensie chorobą zaprzeczeń.
Żaden uzależniony nie przyzna się do tego, że jest „maniakiem ćwiczeń”. Uważa, że tak być musi, w skrajnych przypadkach poświęca rodzinę, kontakty z dziećmi, wszystko dla fitness. Nie potrafi funkcjonować bez stretchingu, bez rozciągania mięśni, odczuwa coś w rodzaju przymusu rozciągania myofibrylli czyli włókien mięśniowych, podobnie jak alkoholik cierpiący na przymus picia, czy pracoholik odczuwający przymus ciągłej pracy…
Leczenie owładniętych obsesją ćwiczeń jest niezwykle trudne, gdyż najczęściej owładnięty nie zdaje sobie sprawy, że padł ofiarą uzależnienia. Udowadnia korzyści jakie przynosi fitnes, demonstruje swoje możliwości, kondycję i w pewnym sensie ma dużo argumentów, którym trudno zaprzeczyć.
Bagatelizuje sygnały rodziny, kolegów, lekarzy. Dobrze, że społeczny ostracyzm zniechęcający kiedyś ludzi do korzystania z porad psychiatry jest coraz mniejszy, to daje szansę na zwrócenie uzależnionemu uwagę że ma on problem.
Dodaj komentarz